Recent zag ik hoe ouders het verdriet dat een scheiding bij kinderen kan veroorzaken dragelijker kunnen maken. De ouders namen hun verantwoordelijkheid en zetten zich over hun partnerirritaties heen.
Wat gebeurde er bij een cliënt van mij en zijn partner, laat ik hen Alex en Minka noemen? Minka wil scheiden, mijn cliënt Alex is eigenlijk nog niet zo ver. Samen hebben ze een 6-jarige dochter, Else.
Als managing partner bij een groot accountantskantoor is Minka gewend actie te ondernemen zodra ze een beslissing heeft genomen, zo ook na haar besluit om van Alex te scheiden. Ze neemt contact op met een advocaat en geeft opdracht direct een verzoek voorlopige voorziening in te dienen bij de rechtbank.
Met het verzoekschrift in zijn hand staat Alex bij mij op de stoep, hij is zichtbaar aangeslagen. Er is weinig tijd, de zitting is al over 2 dagen. De advocaat van Minka krijg ik zo snel niet te pakken. Dan maar kijken hoe het bij de rechtbank loopt.
Gespannen
De behandelend rechter ken ik als iemand met aandacht voor de mensen achter het juridische probleem. Wanneer iedereen zit, stelt ze eerst een paar vragen aan beide ouders. Alex is gespannen en Minka is ook niet vrij van stress. Door de vragen die ze stelt, weet de rechter de goede snaar te raken. Ze spreekt Minka en Alex aan op hun ouderschap en het kwartje valt. De rechter schorst de zitting.
Paar voorbeelden
Op de gang praten Alex en Minka verder. Er ontstaat een mooi gesprek en zowel de advocaat van Minka als ik hoeven weinig te doen. Een paar voorbeelden uit het gesprek tussen de ouders van Else:
Minka: ‘Prima wanneer Else op vrijdagavond bij jou is, dan kan jullie voorleesvrijdag gewoon doorgaan.’
Alex: ‘Op Hemelvaartsdag is ze natuurlijk bij jou, want jouw familiedag mag ze niet missen.’
Alex: ‘Ik vind het moeilijk dat ik Else een paar dagen niet zie.’ Minka: ‘Dat snap ik, dat heb ik ook. Even videobellen na het avondeten?’
Minka: ‘Wat doen we met paardrijden op zaterdag?’ Alex: ‘De een brengen en de ander halen? Dan zien we haar allebei even rijden.’ Minka: ‘En als ik het over een tijdje anders wil?’ Alex: ‘Dan kunnen we het daar toch over hebben?’
Eerlijk en kwetsbaar
Zo loopt het gesprek en hier gebeurt iets groots: ouders nemen hun verantwoordelijkheid, ze zetten zich over hun partnerirritaties heen. Ze zetten hun kind op één. Daarnaast durven ze ook eerlijk te zijn en stellen zich kwetsbaar op. Ze erkennen het verdriet en gemis bij zichzelf en de ander.
We schrijven de afspraken op een kladje en laten ze door de rechter officieel vastleggen. Ook belangrijk: Minka en Alex realiseren zich dat de afspraken niet voor altijd zijn. Verandert er iets, dan nemen ze zich voor om nieuwe afspraken te maken.
Geen spijt
Als familierechtadvocaat weet ik natuurlijk dat het lang niet altijd zo soepel loopt en ouders over hun eigen frustraties heenstappen. Alex en Minka blijven het geluk van Else voor ogen houden en daar zullen ze geen spijt van krijgen.
Na de zitting loop ik met Alex terug naar kantoor. Hij slaakt een diepe zucht en zegt: ‘Ik ben dan wel geen echtgenoot meer maar papa blijf ik.’
Beluister ook mijn podcast, waarin ik nuttige informatie en advies deel over waar je bij een echtscheiding tegenaan loopt.
